دادیار حامدی
چکیده
ستایش امام رضا(ع) در شعر معاصر به خصوص پس از انقلاب اسلامی جایگاهی ویژه دارد. شاعران هر یک به فراخور روحیات خویش، بر جنبههای خاصی از ویژگیهای آن حضرت تأکید میورزند. برخی شاعران با توجه به انس بیشتر ...
بیشتر
ستایش امام رضا(ع) در شعر معاصر به خصوص پس از انقلاب اسلامی جایگاهی ویژه دارد. شاعران هر یک به فراخور روحیات خویش، بر جنبههای خاصی از ویژگیهای آن حضرت تأکید میورزند. برخی شاعران با توجه به انس بیشتر با ادبیات پایداری و دفاع مقدس هنگام مدح امام هشتم، عناصر حماسی شعر را بیشتر به کار میگیرند و در مقابل، عدهای ترجیح میدهند با لحنی غنایی و عاشقانه، به مدح آن حضرت بپردازند و احساسات درونی و شخصی خود با ایشان را به تصویر بکشند. برای نگارنده این پرسش مطرح بوده است که چه ویژگیهای مشخصی شعر رضوی را به ادبیات پایداری نزدیک یا از آن دور میکند. بنابراین هدف از نوشتن این مقاله آن بوده است که بعد از مقایسۀ دو غزل رضوی، نمونههایی عینی و مستند از جلوههای ادب پایداری ارائه کنیم. به همین منظور با مقایسۀ غزلهای رضوی قیصر امینپور و محمدعلی بهمنی، دو شیوۀ متفاوت شاعران معاصر را در مدح امام رضا(ع) بررسی کردهایم. همچنین برای رسیدن به این مقصود، دو غزل را جزء به جزء از نظر فکری، ادبی و زبانی مقایسه کرده و نشان دادهایم که غزل امینپور با ویژگیهای ادبیات پایداری مطابقت بیشتری دارد. طبق یافتههای این پژوهش، شعر امینپور در سطح فکری گرایشهای جمعی دارد و غزل بهمنی درونگراتر است. در سطح زبانی، امینپور واژهها و فعلهای پویا را به خدمت میگیرد و در مقابل واژهها و فعلهای غزل بهمنی انفعالی هستند و در نهایت از میان عناصر ادبی، وزن و صور خیال شعر امینپور در مقایسه با غزل بهنمی با لحن حماسی پیوند بیشتری دارد.